2:0 dla Frankowiczów i Eurowiczów, czyli jak TSUEnami wytrąca argumenty bankom.

 

Czekamy na doprecyzowanie w majowych wyrokach #SN kwestii krajowych regulacji, a w szczególności określenia momentu rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia zapewniająca konsumentom ochronę przewidzianą dyrektywą 93/13

 

 

Lista pytań Sądu gdańskiego i odpowiedzi #TSUE:

1. Czy sąd ma obowiązek stwierdzenia nieważności umowy, jeśli nieuczciwy warunek został zmieniony tak, że nie ma już charakteru nieuczciwego (np: Aneks do Umowy umożliwiający spłatę w #CHF)?

 

Do sądu krajowego należy stwierdzenie nieuczciwego charakteru warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, nawet jeśli warunek ten został zmieniony przez te strony w drodze umowy. Takie stwierdzenie pociąga za sobą przywrócenie sytuacji, w jakiej znajdowałby się konsument w braku warunku, którego nieuczciwy charakter został stwierdzony, chyba że konsument poprzez zmianę rzeczonego nieuczciwego warunku zrezygnował z takiego przywrócenia w drodze wolnej i świadomej zgody, czego zbadanie należy do sądu krajowego. Jednakże z przepisu tego nie wynika, że stwierdzenie nieuczciwego charakteru pierwotnego warunku umownego miałoby co do zasady skutek w postaci unieważnienia umowy, jeśli zmiana tego warunku pozwala na przywrócenie równowagi między obowiązkami i prawami tych stron wynikającymi z umowy i na usunięcie wady obciążającej ten warunek.

TSUE uznał zatem, że jeżeli pierwotne zapisy umowy kredytowej były nieuczciwe, to można ją unieważnić, pomimo późniejszego zawarcia aneksu zmierzającego do zmiany nieuczciwego zapisu przez strony, chyba, że konsument świadomie i dobrowolnie zrezygnował z takiego przywrócenia.

 

2. Czy jest możliwość usunięcia w umowie fragmentu dotyczącego marży banku przy wymianie walut i pozostawienia wyłącznie odniesienia do kursu średniego NBP (tj. usunięcia spreadu walutowego banku)?

3. Czy w dalszym ciągu po wprowadzeniu w 2011 r. ustawowego rozwiązania nakazującego bankom szczegółowe określanie mechanizmów ustalania kursów istnieje uzasadnienie do unieważnienia całej umowy, skoro i tak wyrok nie wywoła skutku odstraszającego?

 

Z jednej strony przepisy dyrektywy 93/13 nie stoją na przeszkodzie temu, by sąd krajowy usunął jedynie nieuczciwy element warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, w wypadku gdy odstraszający cel tej dyrektywy jest realizowany przez krajowe przepisy ustawowe regulujące korzystanie z niego, o ile element ten stanowi odrębne zobowiązanie umowne, które może być przedmiotem indywidualnej kontroli pod kątem nieuczciwego charakteru.

Z drugiej strony przepisy te stoją na przeszkodzie temu, by sąd odsyłający usunął jedynie nieuczciwy element warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, jeżeli takie usunięcie sprowadzałoby się do zmiany treści tego warunku poprzez zmianę jego istoty, czego zbadanie należy do tego sądu.

 

TSUE uznał zatem, że nie jest możliwe usuwanie fragmentów nieuczciwych klauzul waloryzacyjnych, bowiem takie działanie skutkowałoby zmianą istoty nieuczciwej klauzuli.

 

4. Czy stwierdzenie nieważności umowy jest sankcją, która może nastąpić jako rezultat konstytutywnego orzeczenia sądu wydanego na wyraźne żądanie konsumenta z konsekwencjami od momentu zawarcia umowy, tj. ex tunc, a roszczenia restytucyjne konsumenta i przedsiębiorcy stają się wymagalne wraz z uprawomocnieniem się wyroku?

Kwestia, od jakiego momentu stwierdzenie nieważności umowy będącej przedmiotem postępowania głównego wywołuje skutki, zależy wyłącznie od prawa krajowego, o ile zapewniona zostanie ochrona zagwarantowana konsumentom przez przepisy dyrektywy 93/13.

 

TSUE uznał zatem, że kwestia wymagalności roszczeń a w konsekwencji rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia powinna być regulowana przepisami krajowymi, z zastrzeżeniem, że powinna zapewnić konsumentom ochronę przewidzianą dyrektywą 93/13.

 

5. Jak szczegółowo sąd powinien informować o skutkach unieważnienia umowy?

 

Do sądu krajowego, należy poinformowanie konsumenta, w ramach krajowych norm proceduralnych o konsekwencjach prawnych, jakie może pociągnąć za sobą stwierdzenie nieważności takiej umowy, niezależnie od tego, czy konsument jest reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika.

 

To orzeczenie TSUE jest korzystne dla kredytobiorców ze statusem konsumenta(w tym dla #Frankowiczów, #Eurowiczów).

 

Link do treści Wyroku TSUE z dnia 29 kwietnia 2021 r. w sprawie C-19/20

 

Jest to kolejne orzeczenie TSUE, które przyznaje rację konsumentom w sporze z bankami. Pierwszy zapadł 3 października 2019 roku w głośnej sprawie państwa Dziubaków (w sprawie C-260/18).

 

#Uwolnij_się_od_Franka #CHF #Uwolnij_się_od_Euro

 

#Odesłanie_prejudycjalne #Ochrona_konsumentów #Dyrektywa93_13_EWG #Nieuczciwe_warunki_w_umowach_konsumenckich #Skutki_stwierdzenia_nieuczciwego_charakteru_warunku #Umowa_kredytu_hipotecznego_indeksowanego_do_waluty_obcej #Ustalenie_kursu_wymiany_walut #Umowa_nowacji #Skutek_odstraszający #Obowiązki_sądu_krajowego #Artykuł_6_ust._1_i_art._7_ust._1

 

 

Szacuje się, że do końca I kwartału do sądów w Polsce trafiło już ponad 36 tys. spraw w sądach na ponad 900 tys. zawartych #umów_o_kredyt_walutowy, co daje niecałe 5% całości zawartych umów.

Sprzyjają temu okoliczności, w których Sąd Najwyższy #SN i #TSUE doprecyzowały przesłanki nieważności umów kredytowych. W efekcie #kredytobiorcy wyrażają wolę #unieważnienia_umowy, a sędziowie coraz częściej przychylają się do tego stanowiska. Dzięki temu postępowania dowodowe mogą być szybkie.

Eksperci przewidują, że jeszcze przez kilka lat liczba nowych spraw kredytowych wpływających do sądów będzie tylko rosła, biorąc pod uwagę to, że zdecydowana większość Frankowiczów, Eurowiczów i innych jeszcze nie zaczęła dochodzić swoich praw.